In een warme, geurige kamer zitten twaalf breed lachende Surinaams-Hindoestaanse vrouwen. De bladeren van hun Madame Jeanette planten groeien langs het raam naar boven. Op tafel staat een bakje vuurrode peperpasta waar de dames hun bara’s naar hartenlust in dopen. 

Als ze zichzelf en hun vriendinnen terugzien in de clip Praten over vroeger stralen ze en giechelen ze als schoolmeisjes. Als gespreksleider Fatos Ipek vraagt naar hun leeftijden reageert de hele groep. Of ze nou 93 of 60 zijn; als het gaat over hun didi’s (zussen) weten ze alles.

Emotionele bagage 
Uit de clip wordt duidelijk dat Hindoestaanse ouderen veel emotionele bagage met zich mee dragen. Herinneringen aan wat ze meemaakten, konden ze niet altijd delen. De vrouwen vertellen dat ze bij de Hindoestaanse dagopvang de veiligheid voelen om in hun eigen taal te vertellen over vroeger, en wat ze toen meegemaakt hebben. Ze durven opener te zijn. De vrouwen krijgen dikwijls van familieleden te horen dat ze mondig geworden zijn. Daar moeten ze dan hard om lachen. 
“We komen uit een cultuur waarin we zorgen. Hier leren we voor onszelf te zorgen”. 

“Ouder worden is leuk”
Tijdens het gesprek geeft een van de vrouwen aan dat ze er geen probleem mee heeft ouder te worden. Als je jong bent zijn er veel dingen die moeten; trouwen, kinderen krijgen, ze grootbrengen. Er is weinig tijd om na te denken. Met ouder worden komt er rust in het leven, tijd om met de kinderen en kleinkinderen af te spreken en samen te praten en te eten. Alle liefde die je geeft als je jong bent, krijg je op latere leeftijd terug. Bang zijn om oud te worden is niet nodig. “Mijn leven nu zou ik een tien geven!”

“Ouder worden is lastig”     
Toch is ouder worden voor een andere vrouw uit de groep lastiger.
Op jonge leeftijd kon ze alles nog, maar vanaf 70 jaar werd het minder leuk. Ziek worden en moe zijn; alles duurt langer als je ouder bent. Andere vrouwen vallen haar bij en vertellen dat ze na het overlijden van hun echtgenoten soms maandenlang alleen thuiszaten. “Niemand kan je dan weer gelukkig maken”, dachten ze.
Toen ze bij de dagverzorging kwamen gingen ze zich langzaam weer blij voelen. De mensen maakten haar beter door samen te praten en te eten. “Ik hoef niet naar de psycholoog als ik hier kom”. 

“Tijd voor jezelf hebben”
In de clip komt de zorg van kinderen voor hun ouders naar voren. Er word gesproken over de zorg en de rol van familie daarin.
Wanneer je jong bent denk je nog niet na over ouder worden. Maar de overtuiging ‘wat je zaait, zal je oogsten’ droegen ze altijd bij zich. Vroeger waren kinderen de verzekering van hun ouders, zij zouden later voor hen zorgen. Nu is dat anders, kinderen hebben een druk leven. Je kan niet zeggen dat ze iedere dag moeten komen. 
Thuiszitten wordt dan al snel verdrietig; je hebt niks, bent constant alleen. En tegen de televisie kan je niet praten. Bij de dagopvang praten ze veel met elkaar, zodat niet alles in je hoofd blijft. Je hoeft je vrienden of familie er dan niet mee lastig te vallen, en niemand oordeelt of vertelt er iets door. 

Het is anders als met familieleden die om de haverklap voor de deur kunnen staan en zich met je gaan bemoeien. Als je veel thuis bent, komen ze heel vaak. En ze blijven ook altijd lang zitten. We durven niet te zeggen dat ze niet langs moeten komen. Dat hebben we nooit geleerd. Door de dagopvang kunnen we zeggen dat we er even niet zijn. Daardoor hebben we nu weer tijd voor onszelf. “Als de dagverzorging er niet meer zou zijn, dan leven we niet lang meer”.